Ik ken Frank al jaren als collega in de psychomotore therapie. Toen ik begreep dat hij zich ook vrijgevestigd had, was ik daar blij mee. Vaak kom ik in mijn psychotherapiepraktijk mensen tegen waar het op gegeven moment stokt in de behandeling vooral daar waar de cognitieve veranderingen hun doorgang niet kunnen vinden in een vertaling dan wel een accepteren in het lichamelijk beleven. Een echte Rogeriaan zou zeggen dat het ontbreekt aan de “felt sense”. Het drietal patiënten dat nu vertelt wat ze er aan hebben gehad, is erg enthousiast omdat Frank in staat is precies die mechanismen aan te duiden welke de grote weerstand behelzen. Waarvoor dank.

Dat nee zeggen ook een optie is, dat bleek voor mij een hele ontdekking. Nee ik heb geen zin, nee dat vind ik niet leuk, dat kwam niet in mijn hoofd op. Meer van oké, niet leuk, maar hoe gaan we t aanpakken, schouders eronder. Ik was heel ver van mijzelf vandaan geraakt. Meer bezig met wat heeft de ander nodig, doe ik de ander geen pijn, maar ondertussen raakte ik daardoor steeds verder van mijzelf vandaan. Ik wist echt niet meer wie ik was. Bij Frank heb ik geleerd mijzelf weer een stem te geven, mijn grenzen aan te geven.
Toen ik eenmaal ontdekte dat nee zeggen niet altijd negatieve gevolgen met zich mee brengt en dat ik steeds meer mijzelf kon zijn en dat daar niets mis mee was, ging ik echt met sprongen vooruit. Kreeg steeds meer inzichten van oude patronen, relaties, die ik zelf onbewust onderhield. De weg lag weer open. Natuurlijk is het een proces waar je aan moet blijven werken, maar ik kan met zekerheid zeggen dat ik met een enorm gewicht van mijn schouders de deur uit ben gelopen. Ook weet ik dat ik daar altijd terug mag komen, even een mail of een losse sessie en dat is een geruststellend gevoel.

Frank heeft een prettige manier van werken, waarbij praten, doen en voelen samenkomen. Concrete dingen waar ik in m’n dagelijks leven mee verder kon. Bedankt!